Aan het woord: Ton Huijbers
Ton Huijbers bezocht Galerie Pennings al in de eerste jaren. “De galerie was toen niet veel meer dan een hoekje in de meubelzaak, met twee wanden gereserveerd voor foto’s. Er hingen destijds ook een aantal foto’s van Ralph Gibson. Wow, dacht ik toen, die weet wat goede fotografie is! Ik vond het ongewoon en bijzonder dat er in een meubelzaak zo maar werk hing van een Amerikaanse topfotograaf. Pas na enkele keren ontmoette ik Harry Pennings; hij was niet altijd in de zaak. Ik liet hem mijn fotosequenties zien en hij was meteen enthousiast.”
Ton Huijbers (1949) is autodidact. Al op tien- of elfjarige leeftijd was hij bezig met fotografie. Rond 1967/’68 kwam hij in contact met Pierre Segers en fotoclub Spectrum in Roermond, wat hem stimuleerde verder te gaan met fotografie.
“Toen ik de fotosequenties zag van de Amerikaanse fotograaf Duane Michals, werd ik gegrepen door de mogelijkheden die dat bood. Dromen, fantasieën, emoties op deze manier vormgeven met die techniek creëerde vele kansen voor mij. Ik aarzelde aanvankelijk omdat ik onzeker was over de stap die ik ging zetten. Michals was voor mij een geweldenaar maar ik wilde geen epigoon van hem zijn. Ik wilde sequenties maken in mijn eigen stijl.”
(Net als Michals figureerde Huijbers zelf in zijn foto’s. En daarmee zijn de fotosequenties in feite ook registraties van performances. IvB)
Humor
De eerste serie die hij maakte was ‘De muur’ in 1982, waar hij grapjes met de zwaartekracht uithaalt. Het is opgenomen in het boekje ‘Sequences. Ton Huijbers’ dat hij in 1989 uitgaf en dat zich bevindt in de bibliotheek van Galerie Pennings. Andere series die in dit boekje zijn opgenomen zijn ‘De vogels’ (1983), ‘De wolk’ (1984), ‘De maan’ (1987), allemaal visuele grapjes. (En dat in een tijd dat fotografie nog analoog was. IvB)
In de laatste serie in het boekje, ‘Het mes’ (1985) zien we de kunstenaar op een stoel zitten, frontaal naar de toeschouwer gekeerd. Met ferme halen krast hij met een mes in, ja in wat eigenlijk? In de foto zelf. De krassen blijken aangebracht in het negatief en worden pas zichtbaar bij de afdruk.
Hoewel de kunstenaar in alle series bloedserieus te werk ging, zat er veel humor in zijn werk, maar dat besef kwam pas later. De fotograaf zegt daar zelf over: "Er viel bij het maken van deze sequenties weinig te lachen. Alles moest natuurlijk perfect en precies volgens het bedachte concept gefotografeerd worden. Omdat ik zelf vaak model was, moest ik noodgedwongen de regie aan de ander overlaten. Dat was een ware beproeving want ik wilde natuurlijk alles onder controle houden. De ‘ander’ was dan vaak mijn vrouw Ria, of medefotografen Pierre Segers en Jo Brunenberg, die ik vaak tot wanhoop gedreven moet hebben. Ik weet niet meer hoe vaak series opnieuw moesten worden gefotografeerd omdat het toch niet helemaal klopte.”
In Nederland waren in die periode ook Paul de Nooijer en Michel Szulc Krzyzanowski met de sequentie bezig.
(Onlangs vertelde Teun Hocks bij de opening van zijn expositie in Stedelijk Museum Breda dat hij bewust op zoek ging naar humor in zijn geënsceneerde fotografie, omdat de performances in de jaren zeventig zo serieus waren. IvB)
Ton Huijbers had al exposities gehad in Musée d’Art et Histoire in Fribourg in Zwitserland en in galeries in Nederland (in Heerlen), België, Duitsland en Spanje voordat Harry Pennings zijn sequenties in 1999 en 2000 meenam naar Paris Photo. De sequenties van Ton Huijbers verkochten goed. “Ze gingen als warme broodjes over de toonbank.” (Zie blog #3).
Lannion
In 2003 werd Ton Huijbers gevraagd mee te doen aan het fotofestival in Lannion. (In Lannion werd al vanaf 1984 een fotofestival georganiseerd. IvB). Vermoedelijk had de organisatie van het festival het werk van Huijbers gezien op Paris Photo en daarna Harry Pennings benaderd.
Eind juni 2003 reden Harry en Françoise Pennings, Ton Huijbers en ook Pierre Segers, met fotosequenties, in de Peugeot naar Lannion in Bretagne. Onderweg werd gepicknickt met fois gras (ganzenlever) – dat zou nu niet meer kunnen – en werd op dringend advies van Harry Jurançon, een zoete witte wijn gedronken. Het was een sfeervolle en memorabele reis waarin ik Harry en Françoise toen pas goed hebben leren kennen en waarderen.”
Het festival vond plaats van 28 juni tot en met 27 september en het thema was ‘Humour et Dérision’ (humor en spot). “Bij de opening werd stilgestaan bij de makers. Het was de bedoeling dat iedere maker een verhaaltje zou houden. De fotograaf begon welgemoed in het Engels, waarna Françoise het overnam, om op de haar kenmerkende, onnavolgbare wijze het verhaal op te sieren en aan te vullen, in het Frans uiteraard.”
Ton Huijbers had een solo-expositie in 2001 bij Galerie Pennings. Toen is portfolio nummer 50 uitgebracht in de serie van de galerie. (Zie blog #3) Overigens noemde Harry deze reeks de ‘Phototheek’.
Comments