Ephemeral Photographs ‘on hold’, een unieke situatie in een unieke expositie.
Zaterdag 15 februari vond de opening plaats van Willem Popeliers’ expositie Ephemeral Photographs. Na een interessante inleiding door Flor Linckens van Galerie Reporter mochten we gaan ervaren wat het betekent om te gaan met de vluchtigheid van beeld.
Het project van Willem is uniek te noemen. De gedachte om ons de tijdelijkheid van beeld op social media te laten ervaren wist hij fysiek gestalte te geven door 21 dagen lang elke dag één uniek beeld te laten zien. Het unieke beeld bleef 24 uur zichtbaar, zowel fysiek bij Pennings Foundation als online via Facebook stories en Instagram stories. Na die 24 uur werd het beeld vervangen door het bijbehorende kleurvlak (de gemiddelde kleur) en werd een nieuw uniek beeld zichtbaar. Het idee was om op de laatste dag van de tentoonstelling iedereen de kans te geven om heel kort álle 21 beelden te zien, waarna ze voorgoed allemaal zouden verdwijnen. Omdat er toch die allesoverheersende behoefte bestaat, álles te willen zien……
Door Corona werd de tentoonstelling tijdelijk ‘on hold’ gezet. Het beeld wat op dat moment zichtbaar was, bleef fysiek in de ruimte hangen, online was het na 24 uur verdwenen, de galerie was gesloten. Het abrupte stopzetten van de expositie zette Willem aan het denken. Het versterkte eigenlijk hetgeen hij ons, kijkers, publiek, duidelijk wilde maken. In dit blog deelt hij zijn afweging om het einde van de tentoonstelling anders aan te pakken.
Willem Popelier:
“Op het internet is ontelbaar veel te vinden. Je kunt iets volgen op internet, maar in hoeverre ‘volg’ je dat? Social media tonen je een gefragmenteerde wereld. Het is onmogelijk om op social media alles te zien. Social media ís fragmentarisch.”
“Een begrip wat de laatste jaren steeds bekender is geworden is Fear Of Missing Out (fomo). De behoefte om alles te willen volgen en niks te missen, zorgt ervoor dat we onze onverzadigbare drang naar meer en naar ‘nieuw’ kunnen inlossen. Tegelijkertijd gebeurt er op het internet zoveel, dat we bang zijn in die hoeveelheid ook dingen te missen, terwijl we ons er ook vaak van bewust zijn, dat we niet alles tot ons kunnen nemen.”
“Met het project ‘Ephemeral Photographs’ wordt de behoefte om alles te willen zien, getest en geëxpliciteerd. Er is telkens maar één beeld te zien, de rest is ‘slechts’ kleur. Er is dus heel veel te zien, maar we zijn gericht op de foto’s, waardoor we het idee hebben iedere dag maar één ding te kunnen zien.”
“Door aan het eind van de serie in Pennings alles (foto’s én kleurvlakken) te laten zien, ondermijnt dat de serie: het geeft het idee dat er een logisch begin en eind is, dat er een complete serie is die je in zijn geheel zou moeten bekijken. De serie moet echter net als social media fragmentarisch worden bekeken: er is van alles te zien, maar een duidelijk logisch geheel of een compleet overzicht, is niet te vinden. Er is geen logisch begin, geen logisch eind.”
“Door de coronamaatregelen is de tentoonstelling als verhaal, als moment met een start en een eind, plotseling ook opgeknipt. Een finissage geeft impliciet aan dat er een overzicht te halen valt - alsof er een logisch, chronologisch einde is aan het werk. Dat is er niet.”
“Dat de tentoonstelling door de huidige omstandigheden is opgeknipt, is een onverwachte toevoeging aan het project, waarmee de intentie van het werk helderder en sterker is geworden.”
“Op de laatste dag van de tentoonstelling zal er dus geen performance plaatsvinden waarin ieder beeld kort in de spotlight komt te staan. In plaats daarvan zal ik de beelden die in de ruimte hangen een voor een afhalen, waardoor de ruimte langzaam steeds leger en witter wordt, tot uiteindelijk niks meer hangt. Tijdens het afhalen is mogelijk telkens wel een glimp op te vangen van ieder beeld, maar de kans op fomo is groot.”
Lees hier meer over het project van Willem Popelier.
Comments